Aleksei en Almar,
Oleksiy i Alʹmar,
Олексій і Альмар,
deel 12.
“Wat was dat?” wil Aleksei weten.
“Iemand die moeite heeft met hom*o’s” antwoord ik.
“Was het erg vervelend?”
“Neen, mijn Frans is goed genoeg.”
“Dat bedoel ik niet, dat weet jij ook wel.”
“Het stelde niets voor, dat zullen we hier wel vaker meemaken. Fransen zijn erg aardig maar lopen ook wat achter bij ons Nederlanders.”
“Ok, dus geen probleem?”
“Dat denk ik niet.”
Aleksei is gerustgesteld.
We gaan terug naar de camper en ik vertel het verhaal aan Erik, Peter en Nina. Peter reageert dat het verstandig is niet al te veel uit te dagen. In Nederland is lang niet alles ok als het gaat om hom*ofobie, maar in Frankrijk kan het een graadje erger zijn. Dus rustig reageren.
“Volgens mij heb ik dat ook gedaan” reageer ik. “Maar helemaal niets zeggen leek me ook niet verstandig! Ik ben vriendelijk geweest, volgens mij.”
We ruimen alles op en ruimen de plek op. Daar staat nu de camper, een tent en 5 stoelen en een tafel. De stroomdraad van camper naar tent ligt in de tent. De camper zelf blijft aan stroom en water. “Zo doen we dat altijd.” leg ik Aleksei uit. “We gaan nu met de stadsbus de stad in. Dus de camper kan blijven staan.”
We lopen de camping af en wachten op de bus. Die komt hier elke 10 minuten, wat een luxe. We zijn in goed 20 minuten in het centrum van de stad. Het is een mooie oude stad, waar je flink kunt dwalen, door leuke straatjes. Uiteraard wil Nina wat winkeltjes bekijken en wij doen dat ook. Aleksei heeft zich voorgenomen van elke stad waar wij komen een magneet-souvenirtje mee te nemen. Dus hier koopt hij zijn eerste. “Voor op de koelkast”.
Als we ’s avonds de bus naar huis nemen zijn we alle vijf lekker moe. Van het lopen, vooral het slenteren, van het shoppen en ook van het Frans spreken. Ik moet veel voor Aleksei vertalen, google translate is nog steeds mijn vriend, ik probeer Aleksei tussen de bedrijven door ook wat Frans te leren. Per slot van rekening is hij over op voorwaarde dat hij iets aan zijn Frans doet in de vakantie.
We hebben in de stad al gegeten, zodat we thuis na een bezoek aan het toiletgebouw, meteen onze tent op kunnen zoeken. We hebben amper de tijd om welterusten te zeggen. We slapen meteen in.
En de volgende morgen herhaalt zich het wekken van gisteren: Nina komt ons weer roepen. Het is ook al half negen! En we moeten vandaag verder reizen. De reis is maar 350 kilometer, oftewel een uur of 4. Bedoeling is dat we rond 10 uur vertrekken, zodat we met een pauze tussen 2 en 3 aan kunnen komen.
De reis verloopt voorspoedig. En we komen inderdaad tegen 3 uur aan. We krijgen meteen een plek toegewezen, we gaan eerst kijken en het is een mooie plek. Vlak bij het zwembad en de tafeltennistafels.
De camper wordt er heen gereden en net als in Nancy zo neergezet dat we de tent er achter op kunnen zetten met het zitje ernaast. De zon brandt dus de luifel uit kan geen kwaad. Nina laat Aleksei de camping zien terwijl ik de tent inricht.
Aleksei komt super-enthousiast terug. “Wat een mooie camping!” roept hij als hij mij ziet.
“Snap je nu waarom wij hier heel graag terug willen komen?”
Aleksei knikt heel enthousiast ja.
We gaan eerst wat eten en drinken. Dat kan gezellig onder de luifel tussen de camper en naast ons koepeltje. Dan gaan we het dorp in om boodschappen te doen. We nemen wat tassen mee zodat we alle vijf wat kunnen dragen. Naar het dorp loop je langs de sportvelden. Daar wordt stevig gesport. We lopen langs de coöperatie van locale wijnboeren naar de hoofdstraat, waar een bakkerswinkel is. We nemen voor bij het avondeten een stokbrood mee, het ruikt heerlijk vers. Dan komen we bij het dorpsplein waar ook de supermarkt is. Er zijn ook wat kleinere winkeltjes en wat restaurantjes. We kopen eten voor vanavond en Aleksei en ik besluiten vanavond te gaan koken. We koken een soepje van courgetten en daarna rijst met een lekkere groenteprut met veel groenten. En voor de liefhebber na nog wat Franse vla.
Als we terug zijn duiken we nog even het zwembad in en gaan daarna tafeltennissen. Ik heb dat nog nooit met Aleksei gedaan en hij blijkt er beter in te zijn dan ik ben. Samen met Nina kunnen we maar net van hem in zijn eentje winnen. ’s Avonds zitten we nog best lang bij de camper te praten en drinken we wat.
De volgende dag gaan Aleksei, Nina en ik croissants en stokbrood halen. Het ruikt heerlijk bij de bakker in de winkel, de bakkerij zit er achter. Met redelijk wat voorraad, voor het ontbijt straks en voor de middag en misschien nog wat bij het avondeten, komen we terug en gaan we ontbijten. Er gaat niets boven versgebakken croissantjes of versgebakken stokbrood. Als we klaar zijn en alles hebben opgeruimd gaan we wat door de omgeving rijden. We gaan wat dorpjes langs die hun naam aan een cru de beaujolais hebben gegeven en gaan helemaal naar boven op de heuvels waar je een prachtig uitzicht hebt. Daar drinken we wat met het gebak dat ze daar hebben en dat heel lekker is. Onderweg komen we bij een wat grotere supermarkt en daar slaan we wat ijs in. Handig als je met de camper bent en een diepvriesje bij je hebt.
Op de camping willen we meteen zwemmen. Erik en Peter komen even later ook. Het is niet druk, dus de bal kunnen we gebruiken.
Als we zijn uitgezwommen kijken we bij de tafeltennistafel. Daar zijn twee Nederlandse jongens aan het spelen. Wij vragen of ze bezwaar hebben tegen een potje tegen ons. Ze kijken ons spottend aan.
“Durven jullie dat?”
“Ja, waarom niet” reageert Aleksei.
“Ben jij wel Nederlander?”
“Neen, ik kom uit Oekraïne, maar woon sinds mei in Nederland.”
“Dan praat jij ook goed Nederlands.”
Aleksei reageert wat onverschillig.
Ik stel ons voor. “Ik ben Almar en dat is Aleksei. Hoe heten jullie?”
“Wij zijn Kees en Ludo. Wij kennen elkaar van de tafeltennisclub.”
“O vandaar jouw vraag: durven jullie dat!”
“Maar laten we het proberen. Aleksei is ook best goed. Beter dan ik en mijn tweelingzus samen.”
“O, heb jij een tweelingzus? Dat lijkt me apart.”
“Dat valt mee, ik ken haar al van haar geboorte en weet niet beter.” reageer ik grappend.
We halen onze batjes en beginnen een wedstrijd.
Kees en Ludo zijn duidelijk beter, maar wij weren ons dapper.
Als we stoppen nadat we twee keer zijn ingemaakt gaan we op de grond zitten.
“Hebben jullie een vriendin?” vraagt Ludo.
“Neen, we hebben elkaar.” reageer ik.
“Zijn jullie hom*o dan?” vraagt Kees.
“ja, is dat een probleem voor je?” regeer ik.
“Neen, juist helemaal niet, want wij zijn ook hom*o.”
“Dat is nou toevallig, ontmoeten we op de tweede camping, de tweede dag, al twee Nederlandse jongens die net als wij hom*o zijn. Hoe oud zijn jullie en hoe lang kennen jullie elkaar al?” vraagt Aleksei.
“Wij zijn alle twee 16, Ludo wordt na de vakantie 17 en ik in december. Wij kennen elkaar al meer dan 2 jaar van het tafeltennissen. En zijn gelukkig nog bij elkaar en heel gelukkig met elkaar.” antwoordt Kees.
“Wij kennen elkaar van de school, vanaf de eerste dag dat Aleksei bij mij in de klas kwam. En we waren alle twee meteen verliefd op elkaar. We zijn alle twee 16, alle twee bijna even oud.”
“Was niet moeilijk met het taalverschil in het begin?” vraagt Ludo.
“Verliefd zijn op elkaar maakte dat wel een stuk makkelijker” reageert Aleksei.
“Ik vind je echt heel goed Nederlands spreken” herhaalt Ludo.
“Maar ik leer Almar ook Oekrains!” reageert Aleksei trots.
“Praten jullie dan eens Oekrains tegen elkaar.” vraagt Kees.
Aleksei en ik vertellen elkaar in het Oekrains hoe leuk wij het vinden om deze twee jongens te hebben ontmoet.
“Wat zeiden jullie nu tegen elkaar?” vraagt Ludo.
Ik herhaal het in het Nederlands.
“Ik verstond er helemaal niets van” zegt Ludo “het lijkt wel Russisch.”
“Daar heeft het ook best wel wat overeenkomsten mee. Als ik wil kan ik snel Russisch leren. Maar dat wil ik nu al helemaal niet.”
“Mag ik vragen of je Oekraïne erg mist?” vraagt Kees.
“Ja hoor, dat mag. Ik mis Oekraïne best wel, maar Almar maakt heel veel goed!”
Zo kletsen we nog een tijdje door. We lopen even met elkaar mee om te kijken wie waar staat. Het blijkt dat wij vlak bij elkaar staan. Zij zijn alle twee met hun ouders met twee caravans waar ook een paar tentjes bij staan. Het blijkt dat Kees een jonger zusje heeft en Ludo een jonger broertje.
We maken kennis met de ouders van Kees en Ludo die al heel lang bevriend zijn. Daardoor gingen zij naar tafeltennis en kennen Kees en Ludo elkaar ook al heel lang.
Bij onze camper maken Ludo en Kees kennis met Erik en Peter die alle twee zitten te lezen. Ik leg het maar meteen uit: “Ja ik heb twee vaders, mijn moeder is overleden toen mijn zus en ik één jaar oud waren.”
“Jullie zijn echt wel heel bijzonder” zegt Ludo.
“Waar is Nina? “vraag ik.
“Die heeft een Nederlands meisje waarmee ze naar het dorp is gegaan. Ze zal om zes uur terug zijn.” reageert Erik.
“Dan hebben we nog een uurtje. Tafeltennis met jullie gaan we niet meer doen, maar misschien nog even zwemmen of badminton?” suggereer ik.
“Dan badminton, we hebben al gezwommen vandaag. Bij ons is een veldje, komen jullie mee?”
“Dat doen we. Even de spullen pakken” zeg ik en we gaan met Kees en Ludo mee.
“Hoe lang blijven jullie nog?” vraag ik aan Ludo en Kees.
“Morgen gaan we verder trekken.”
“Jammer” reageert Aleksei.
“Dat vind ik nu ook” zegt Kees.
Met badminton gaat het beter dan met tafeltennis. Dus spelen we tot 6 uur en gaan dan naar de camper.
“Zien we elkaar vanavond nog?” vraagt Aleksei.
“Vast en zeker, wij gaan altijd bij het volleybalveld met anderen chillen, ’s avonds. Als jullie daar ook komen?” zegt Kees.
“Zien we jullie daar.” reageert Aleksei.
Na het eten gaan we naar het volleybalveld. Er is daar best veel jeugd. Nina is er ook naar toe, die heeft al twee vriendinnen. We kletsen met Ludo en Kees, maar ook met anderen. Er zijn hier opvallend veel Nederlanders. En veel Engelsen. Merkwaardig voor een camping in zo’n klein plekje ergens in het midden van Frankrijk. We blijven tot een uur of elf en nemen dan afscheid van Ludo en Kees. Zij zijn de enige Nederlanders die morgen vertrekken. De rest blijft, net als wij, nog even op de camping voordat zij vertrekken.
Als we nog wat gedronken hebben met Erik en Peter gaan we naar het toiletgebouw om onze tanden te poetsen. Als we teruglopen zegt Aleksei: “Wat is zo’ n vakantie met een camper leuk. Die huisjes die wij altijd hadden waren ook leuk, maar dit is veel leuker.”
“Ja, dat vind ik nou ook.”, antwoord ik. “Volgend jaar gaan we met de tent trekken, ook leuk, maar dit is veel leuker. Omdat je veel gemakkelijker verder trekt, minder werk hebt, meerdere tenten opzetten is veel meer werk, dit is luxer, maar voor elk jaar echt te duur.”
We wensen Erik en Peter welterusten. Nina is nog niet terug, die houdt het uit met haar vriendinnen.
Als we op ons slaapmatje lekker tegen elkaar aan liggen zegt Aleksei: “ We hebben afgesproken het met elkaar te bespreken als we eraan dachten toe te zijn om een stapje verder te zetten en met elkaar ook van achteren te willen vrijen. Ik wil daar graag over praten.”
“ Alleen over praten, of bedoel je dat je het graag zou willen doen?”
“ Dat weet ik niet zeker, maar ik denk het eigenlijk wel!”
“Ok, waar wil je dan over praten?”
“Hoe we dat gaan doen, wat we nodig hebben, op welke manier het voor het eerst het makkelijkst gaat en dat soort dingen.”
“Vind je het goed dat we dat dan met Erik en Peter bespreken?”
“Is het niet raar dat met je ouders te bespreken?”
“Niet als die dat ons hebben aangeboden en als zij het zelf een aantal jaren ook voor het eerst hebben gedaan. Kunnen we alleen maar van leren!”
“Je hebt gelijk, zo had ik het niet gezien. Ik vind het wel spannend om met je vaders er over te praten maar ik denk ook dat zij met hun eigen ervaring op ongeveer onze leeftijd ons het beste kunnen aanraden wat te doen.”
“Dat spreken we dan af! Vragen we morgen bij het ontbijt wanneer dat het beste kan.”
“ Maar dan is Nina er ook bij!”
“Aleksei, Nina weet alles van mij en ik van Nina. Daar moet je je geen zorgen over maken. Het is voor jou misschien wel wat vreemd, maar daar zal je echt aan wennen. En Nina weet haar mond te houden!”
“ Ik weet het, Almar, maar gun me nog even tijd. Ik zou het niet in mijn hoofd halen daar met Iryna bij over te praten. maar wij zijn dan ook geen tweeling.”
“Lieve, lieve Aleksei, ik zal nooit iets doen wat jij niet wil, maar echt, Nina en mijn vaders zijn daar een uitzondering op. Die vertrouw ik samen voor 300%, iedereen voor 100%. Toch moet je het zeggen als je vindt dat het niet goed gaat, als het voor jou niet fijn voelt, ook tijdens het gesprek. Cijfer je niet weg voor mijn tweelingzus en ook niet voor mijn vaders. Ik houd van jou, niet van Nina. Daar heb ik een heel bijzondere band mee.”
Aleksei is gerustgesteld, ik voel het aan de spanning die uit zijn lijf, waar ik strak tegenaan lig, wegvalt. We knuffelen elkaar. Ik herhaal nog een paar keer dat ik van hem houd en hij geeft met dat weer terug. Tevreden en ontspannen vallen we in slaap.
De volgende morgen worden we wakker van een vertrekkende auto. Onze buren gaan weg met hun caravan en maken daar het nodige lawaai bij. Het is al 8 uur geweest, dus tijd om op te staan. Ik steek mijn hoofd uit het koepeltje en zie dat de deur van de camper open is. Ik trek gauw een boxer aan en ga in de camper kijken. We zitten wel uit het zicht, achter de camper, maar ik wil geen problemen met buren die niet van blote jongens houden.
Peter zit in de bestuurderstoel. Nina slaapt nog op de tot bed vlakgemaakte dinette. Als Peter mij ziet zegt hij dat Nina laat thuis was en dat Erik daarom al vast croissants en stokbrood aan het halen is. “Als jullie eerst gaan douchen maken we Nina wakker als Erik terug is en kunnen we dan meteen ontbijten.”
“Helemaal prima, ik ga met Aleksei douchen” reageer ik.
Ik ga terug naar het koepeltje en vertel zachtjes de stand van zaken. We trekken alle twee een korte broek aan, pakken toiletspullen en een handdoek en gaan douchen. Uiteraard gaan we samen douchen. We hebben het met Ludo en Kees daar over gehad. Zij doen het ook, krijgen soms wel rare blikken maar nooit opmerkingen.
Het zijn ruime douches, we zepen elkaar in, trekken elkaar af en spoelen elkaar schoon. We drogen ons af en lopen terug naar de camper. Nina is al wakker en kijkt slaperig vanaf haar bed naar ons.
“Morgen, Nien, je kijkt alsof je een zware nacht hebt gehad. Nina’s ogen beginnen te glimmen. “Een lekkere avond en het beginnetje van de nacht!” zegt ze glunderend.
“Ik weet genoeg” zeg ik en ga naar buiten. Erik is terug en de croissants en de broodjes liggen al op tafel, met lekkere jam en heerlijk vlees en kaas. Ook is er al thee en koffie voor de liefhebbers. En melk. Wij schuiven aan. Peter gaat naar binnen en vraagt Nina of ze komt. Die antwoordt: “Ja, natuurlijk” en even later verschijnt ze in de deur, met een t-shirt over haar slipje.
Als we de eerste happen genomen hebben kijk ik Nina aan en vraag: “Vertel?”
“Ik heb vannacht heerlijk gezoend met een Franse jongen. Helaas is hij vanmorgen vertrokken, maar dit kunnen ze me niet afnemen.”
Ik kijk naar Aleksei die verbaasd naar Nina kijkt. Nina ziet dat.
“Ja Aleksei, Almar mag dat van mij weten.”
“Dat zou mijn zus nooit aan mij vertellen, dat zou ik eruit moeten trekken!” reageert Aleksei.
Ik knik naar Aleksei. “We hebben het er gisteren over gehad wat het kan betekenen als je een tweeling bent. In ieder geval bij ons is dat zo!” reageer ik.
“Hebben jullie nog iets spannend gedaan?” vraagt Erik ons.
“Neen, nog niet gedaan, maar dat willen we wel. En daar hebben we wat vragen over voor jullie.” reageer ik.
“Ik snap het” zegt Peter. “Jullie zijn al enkele maanden samen en dan komt er een moment dat je elkaar wat verder wil verkennen. Of heb ik het mis? Willen jullie gaan proberen elkaar te neuken?”
“Je hebt het helemaal goed. Wij hadden het geparkeerd tot we er aan toe zouden zijn en we denken dat het moment nu gekomen is.” reageer ik.
“Ok, wat willen jullie weten?”
”Eigenlijk alles, hoe je het voorbereidt, wat je nodig hebt, hoe je het beste voor de eerste keer kan doen, en zo voort.” reageert Aleksei. Ik geef hem een knuffel. Ik zie dat Nina het begrijpt.
“Knap van jou, Aleksei, dat je dat met mij erbij wil bepraten.”
“Gisteravond vond ik het even eng, maar nu voel ik me er prima bij.” reageert Aleksei.
“Ok, zegt Erik. Wat jullie nodig hebben is een dikke handdoek, veel glijmiddel, wat condooms en heel veel geduld. Die condooms om je piemel schoon te houden, de handdoek om het op te doen en het glijmiddel hoef ik denk ik niet uit te leggen als je een uitgang als ingang gaat gebruiken. En veel glijmiddel maakt die handdoek nodig. Veel geduld omdat alleen dan de kans groter wordt dat de eerste keer ook echt lekker is.
En daarna leggen Erik en Peter ons uit hoe we het beste kunnen proberen de eerste keer tot een plezierige ervaring te maken.
Ik kijk Aleksei aan. “We moeten dat binnenkort maar gaan proberen, Aleksei, wat vindt je?”
“Doe dat dan in de camper, dat betekent dat je niet hoeft te fluisteren en dat je wat meer ruimte hebt. Als jullie een goed moment hebben, gaan wij een ommetje maken om jullie alle tijd te geven. En Nina gaat op jacht naar een nieuw vriendje.” reageert Erik.
“Dank jullie wel” reageert Aleksei spontaan. “Ik wist niet dat je zo fijn met je ouders over zo iets zou kunnen praten.”
“Dat kan ook niet met alle ouders. Maar wij hebben hetzelfde voor het eerst gedaan als jullie toen we bijna even oud waren. En we willen graag dat het voor jullie zo fijn mogelijk wordt, zeker de eerste keer. Dus: vraag maar wat je te vragen hebt. En Almar weet waar hij condooms en glijmiddel kan vinden.” zegt Peter met een knipoog.
Aleksei kijkt mij vragend aan.
“O, dat is een leuk verhaal. Ik was geloof ik 6 jaar toen ik iets zocht thuis en in het nachtkastje van Erik en Peter keek. Daar vond ik condooms, netjes ingepakt en een fles glijmiddel. Ik wist niet wat het was en liep de kamer in om het te vragen. Maar Erik en Peter waren niet alleen: ze hadden bezoek. Dat wist ik niet. Toen ontstond er een komische situatie. Het bezoek kreeg een rood hoofd, Erik en Peter niet. Die zeiden: ‘Almar, we zijn nu in gesprek. We zullen het straks uitleggen.’ En daarmee was voor mij de kous af. Later hebben ze het mij uitgelegd op een manier die een jongetje van 6 jaar kan begrijpen.”
Aleksei schiet in de lach. “Ik weet het niet, maar ik denk dat ik op mijn donder gekregen zou hebben.”
“Maar waarom?” vraagt Nina. “Almar deed toch niets verkeerds?”
“Mocht hij dan daar wel in kijken?”
“Waarom niet, een kind van 6 is heel nieuwsgierig. Dat moet je niet straffen maar belonen.”
We praten nog even door over openheid. Ik realiseer weer eens hoe ik bof met 2 vaders die zo open zijn over alles wat er zich maar voordoet. En een tweelingzus die dat ook heeft en doet.
Daarna maken we ons klaar om te vertrekken. We gaan naar Macon, de grootste plaats hier in de buurt. Daar is een heel grote supermarché waar we voor de komende dagen boodschappen gaan doen. En we gaan Macon even in. Op de terugweg gaan we naar het Chateau de Chenas, ook één van de 10 cru’s de Beaujolais, om er een paar dozen lekkere wijn te kopen. Dat is nog niets voor ons, hoewel we zeker er van mogen proeven. Dan kopen we ook nog 2 dozen Fleurie op de dag dat we vertrekken. Ook dat is het voordeel van een grote camper! Je kan meenemen wat je wilt.
De supermarché is echt heel groot. Dat hebben ze hier zo in Frankrijk, je kunt er zelfs koelkasten en wasmachines kopen. We slaan het nodige in voor de komende dagen, morgen zijn we nog een dag in Fleurie en dan vertrekken we de dag erna.
We eten op het parkeerterrein van de supermarché. Dat kan in de camper. Daarna parkeren we de camper aan de rivier, de Rhône, om de stad in te gaan. Het is geen bijzondere stad, maar hij is wel leuk. Als we ook hier een magneetplaatje hebben gekocht voor de koelkast bij Aleksei thuis zoeken we de camper op en rijden helemaal binnendoor naar Chenas. Ondertussen zien we ook de Moulin à Vent, ook een cru. Daar staat ook echt een molen.
In Chenas gaan we het kasteel in en daar staan allemaal heel grote houten vaten met wijn. Er is ook een winkeltje waar we welkom geheten worden. Erik weet precies wat hij wil hebben. En zoekt twee dozen wijn uit. Ze bieden ons aan wat wijn te proeven en ook aan Nina, Aleksei en mij wordt een proefglaasje aangeboden.
Wij kijken vragend naar Erik en Peter, die ja knikken.
Dus gaan wij ook proeven. Maar wat blijkt: het is de bedoeling dat je de wijn proeft en daarna uitspuugt. Dat gaan wij mooi niet doen. Liever een paar slokjes doorslikken dan lekkere wijn uitspugen! Erik en Peter doen dat ook niet. Dus proeven we maar 5 wijnen, een heel klein slokje en we vinden het lekker!
Als we uitgeproefd zijn gaan we terug naar de camping. Het is 5 uur en Erik stelt voor dat Nina hij en Peter gaan zwemmen. Hij laat de camper aan ons.
Ik kijk Aleksei aan: “Zie je het nu zitten?”
Aleksei knikt enthousiast ja. “ We moeten het gewoon proberen.”
“Ok, wij willen graag onze eerste pogingen nu doen” reageer ik op Erik.
“Dan komen we het eerste uur niet terug. Relax, jongens! Het is de eerste keer en als niet alles gaat zoals jullie willen heb je nog héél veel herkansingen. De eerste keer is niet altijd een groot succes.”
